Dr. Stijn Thoolen is the ESA-sponsored medical doctor spending 12 months at Concordia research station in Antarctica. He facilitates a number of experiments on the effects of isolation, light deprivation, and extreme temperatures on the human body and mind. Find this blog post in the original Dutch below.

Concordia, November 29, 2020
Sunlight: 24 hours
Windchill temperature: -45 °C
Mood: positive, focused

Today is Sunday. We are on full summer campaign steam for two weeks now. There are about 40 people occupying the station, but today nobody works. Instead, I am wearing three layers on my legs, five on my torso, two pairs of socks, neck warmer, two balaclavas, hat, goggles, glove liners, mittens, radio, and of course my running shoes. I prepared two-and-a-half litres of isotone sport drink and extra electrolyte tablets against the dry desert atmosphere. Extra goggles for when my visor fogs from sweat that cools off in the freeze. Battery-powered heated gloves, air-activated hand- and feet warmers as well as another pair of shoes for when my body becomes unable to pump sufficient blood to my fingers and toes to keep them warm. Bananas and chocolate bars accommodating high energy demands at this altitude and these temperatures. Spare radio battery to make sure I maintain contact with the station. Tape for whatever unforeseen circumstances, and four volunteers and a skidoo standing by to support me with whatever I request.

Today I am going to run a marathon.

In environments like these you better make sure you are well prepared…/In omstandigheden als deze kun je er maar beter voor zorgen dat je goed voorbereid bent…Credits: ESA/IPEV/PNRA–S. Thoolen

In environments like these you better make sure you are well prepared…

I guess I can sometimes be a bit of a dreamer. Not necessarily in the sense that I tend to lose touch with the world around me in order to float around in some self-invented realm in a galaxy far, far away (no worries, I do that too sometimes), but I do like to fantasize about doing things that are commonly perceived as unachievable. Or at least to say a challenge. Then afterwards I see myself devoting quite some time towards realizing (some of) such ideas, because it makes me feel good. Contradicting, right? Well, I have to admit I sometimes do find myself wondering why the … I got myself in an awkward position again, but overcoming a challenge in the end always makes me feel proud, and most importantly the experience that comes with it makes me learn.

As I have probably mentioned in all my previous blogs (hope I am not starting to bore you), I strongly believe that pushing yourself into an unknown (decide for yourself how) and leaving your comfortable space can broaden your horizon. We can allow ourselves to understand the world around us from new perspectives, and see new ways of tackling the difficulties that life will offer us. In that sense, I guess it can make us more resilient. Isn’t that exciting?

It is this curiosity that made me come to Antarctica in the first place, and enjoy the winterover experience that is often said to bring positive psychological impact to those who are able to overcome the challenge of being far from home in isolation and confinement. It is also why I like the bold endeavour of human spaceflight, where we are pushing our scientific and technological limits to get a better view on ourselves. Actually it is why I like science in general. Based on our ideas we make careful steps into the unknown, and then evaluate those steps to learn about the problems that we and our earth face today so that we can try to overcome them. In comparison to all this my undertaking today looks rather pale, but I figured it fits nicely into the theme. A small struggle, but for an enormous reward…

Ever since I have arrived in Antarctica the marathon has been on my list. Preparing for it has been a beautiful way to explore my physical and mental limits, and getting in touch with this strange environment here.

During the winter months there actually hasn’t been much else than the treadmill to be in touch with… Lucky for me that ESA-mascot Paxi was there to cheer me through the monotony!/Tijdens de wintermaanden was er behalve de loopband eigenlijk maar weinig om mee in contact te komen… Gelukkig heeft ESA-mascotte Paxi me door de eentonigheid kunnen slepen! Credits: ESA/IPEV/PNRA–S. Thoolen

But it has obviously taken some effort to get to the point that I feel capable and confident enough to give this long-distance run a try. You can imagine that the low oxygen levels have required time for my body to transform into a more efficient fuel burner, and I have done plenty of runs outside the previous summer to understand how to dress up to prevent myself from freezing. Previous running experiences such as in humid India and the dry Moroccan Sahara have given me an idea of how to build up my training schedule and manage my fluid intake, and after all those years and kilometres I like to think I gained a reasonable sense of what physical fitness and running pace I need to maintain to prevent hitting the well-known ‘wall’. After all, a challenge can quickly become a danger if it is beyond our capabilities!

I like to think that previous experience has helped me to understand how to manage my new challenge/Ik geloof graag dat eerder ervaringen me hebben geholpen om te begrijpen hoe ik mijn nieuwe uitdaging moet aanpakken.
Running repeatedly over the same few tracks all within one kilometre from the station makes me think much about that monotonous treadmill…/Herhaaldelijk dezelfde route rennen steeds binnen één kilometer van het station doet me veel aan die eentonige loopband denken…Credits: IPEV/PNRA – C. Albert

So today, after one year Concordia, some 70 running sessions, 200 kilometres in the snow and 850 kilometres on the treadmill I feel ready for it. An exciting long-term effort, that illustrates perhaps how I like to think of Concordia. Like spaceflight, it’s a place for bold endeavours and long-term science, to increase our resilience as a person, as a species, and as a planet, for a better future.

What do you dream about?

Just a week before our departure back to civilization, I symbolically end my Concordian adventure. Perhaps a little bit relieved, but much more so with pride and another experience under my belt/Met nog maar een week voordat we terug naar de normale wereld gaan, eindig ik mijn Concordia avontuur met enige symboliek. Misschien een klein beetje opgelucht, maar vooral met trots en een ervaring rijker! Credits: IPEV/PNRA – E. Calmon

Marathon naar de Maan

Concordia, 29 november 2020
Zonlicht: 24 uur per dag
Gevoelstemperatuur: -45°C
Gemoedstoestand: positief, gefocust

Vandaag is het zondag. De zomercampagne draait sinds twee weken weer op volle toeren. We zijn met zo’n 40 man op het station, maar vandaag werkt er niemand. Ik daarentegen draag drie lagen over mijn benen, vijf over mijn bovenlichaam, twee paar sokken, een halswarmer, twee bivakmutsen, nog een muts, sneeuwbril, onderhandschoenen, wanten, radio, en natuurlijk mijn hardloopschoenen. Tweeëneenhalve liter isotone sportdrank en extra hydratatietabletten staan klaar voor de droge woestijnlucht. Extra sneeuwbril voor als de eerste beslaat van afgekoeld zweet in de vrieskou. Verwarmde handschoenen op batterijen, hand- en voetwarmers en nog een paar schoenen voor als mijn lichaam niet meer in staat is om voldoende bloed naar mijn vingers en tenen te pompen om ze warm te houden. Bananen en chocoladerepen om in de hoge energiebehoefte te voorzien op deze hoogte en met deze temperaturen. Extra batterij voor de radio om er zeker van te zijn dat ik altijd in contact sta met het station. Tape voor welke onvoorziene omstandigheden dan ook, en vier vrijwilligers en een sneeuwscooter ter ondersteuning in wat ik dan ook maar nodig heb.

Vandaag ga ik een marathon rennen.

Ik kan soms een beetje een dromer zijn geloof ik. Niet noodzakelijk in die zin dat ik het contact met de buitenwereld verlies om rond te zweven in een of andere zelfverzonnen wereld in een sterrenstel hier ver vandaan (geen zorgen, dat doe ik ook wel eens), maar ik fantaseer wel graag over dingen die door de meeste mensen als onhaalbaar worden beschouwd. Of in ieder geval uitdagend zijn. Vaak besteed ik dan een aanzienlijk deel van mijn tijd om (enkele van) die ideeën te verwezenlijken, om mezelf een goed gevoel te geven. Klinkt tegenstrijdig, niet? Toegegeven, soms vraag ik me ook wel eens af hoe ik mezelf in godsnaam weer in zo’n ongemakkelijke positie terecht heb laten komen, maar het overkomen van een uitdaging maakt me uiteindelijk altijd trots, en, nog veel belangrijker, ik leer van de ervaring die ermee gepaard gaat.

Zoals ik volgens mij in zo’n beetje al mijn blogs heb beschreven (hopelijk heb je er nog niet genoeg van), geloof ik er sterk in dat je je horizon kunnen verbreden als je je af en toe eens in het onbekende waagt (verzin zelf maar hoe), en je buiten je comfort zone begeeft. Op die manier leren we de wereld begrijpen vanuit nieuw perspectief, en leren we nieuwe manieren zien om de moeilijkheden die het leven ons biedt te boven te komen. In zekere zin kan het ons veerkrachtiger maken. Best mooi toch?

Het is deze nieuwsgierigheid die me in eerste instantie naar Antarctica heeft gebracht, om een overwintering te ervaren waarvan vaak gezegd wordt dat het een positieve psychologische impact heeft op diegenen die in staat zijn om de uitdaging het hoofd te bieden. Dit is ook waarom ik de ambitieuze onderneming van de ruimtevaart zo mooi vind, waarin we onze wetenschappelijke en technologische grenzen verleggen om een beter zicht op onszelf te krijgen. En eigenlijk waarom ik wetenschap in het algemeen zo mooi vind. Gebaseerd op onze eigen ideeën nemen we voorzichtig stappen in het onbekende, en we evalueren die stappen vervolgens om meer te weten te komen over de problemen waar wij en onze aardbol mee te maken hebben zodat we kunnen proberen er mee te dealen. Mijn onderneming van vandaag is in vergelijking vrij onbenullig, maar het past wel in het thema dacht ik. Een kleine moeite, voor een enorme beloning.

De marathon staat al op mijn lijst sinds ik in Antarctica ben. De voorbereiding is een prachtige manier geweest om mijn fysieke en mentale grenzen te verkennen, en bovendien in contact te komen met deze vreemde omgeving hier.

Het heeft natuurlijk wel wat inspanning gekost voordat ik me nu voldoende bekwaam en zelfverzekerd voel om deze langeafstandsrit een kans te geven. Je kunt je voorstellen dat met het lage zuurstofniveau mijn lichaam tijd nodig heeft gehad om te veranderen in een efficiëntere verbrandingsmotor, en ik heb de vorige zomer genoeg hardgelopen buiten om te begrijpen hoe ik mezelf moet kleden zonder te bevriezen. Door eerdere hardloopervaringen in het vochtige India en in de droge Marokkaanse Sahara heb wel ik een idee gekregen hoe ik mijn trainingsschema moet opbouwen en mijn vochtinname moet reguleren, en na al die jaren en kilometers geloof ik dat ik redelijk kan inschatten met wat voor fysiek gestel en hardlooptempo ik de welbekende ‘man met de hamer’ kan ontwijken. Een uitdaging kan immers snel omslaan in gevaar als het onze capaciteit te boven gaat!

Maar vandaag dus, na één jaar Concordia, zo’n 70 hardloopsessies, 200 kilometers in de sneeuw en 850 kilometer op de loopband ben ik er klaar voor. Een uitdagende langetermijninspanning, illustratief misschien voor hoe ik graag over Concordia denk. Net als de in de ruimtevaart een plek voor ambitieuze ondernemingen en langetermijnwetenschap, om ons veerkrachtiger te maken als persoon, als mensheid, en als planeet, voor een betere toekomst.

Waar droom jij graag over?