The longest night

Dr. Stijn Thoolen is the ESA-sponsored medical doctor spending 12 months at Concordia research station in Antarctica. He facilitates a number of experiments on the effects of isolation, light deprivation, and extreme temperatures on the human body and mind. Find this blog post in the original Dutch below.

Concordia, July 10, 2020
Sunlight: none
Windchill temperature: -84°C
Mood: still OK

The Antarctic winter solstice is special. As the Earth’s south pole is maximally tilted away from the Sun and the longest night falls over the southern hemisphere, people everywhere and since prehistoric times gather in tradition to celebrate the change of season and welcome the return of sunlight. But for a bunch of lost scientists and technicians on the Antarctic continent, that longest night lasts much longer. They won’t see any Sun for another one-and-a-half months. For them, mid-winter marks not just the gradual return of daylight, but much more so the midpoint of an extraordinary nine-month winterover adventure.

So it is an important moment. A time for celebration and for reflection (or perhaps just celebration…). To me it looks a little like Christmas, or New Year’s Eve, but with a twist perhaps (we are winteroverers, after all). Presents, dinners, parties, and (digital) mid-winter greetings from all the other Antarctic stations, kindly inviting us to come over to celebrate together. ‘The door is always open’, ‘generous parking space for motor vehicles and sledges’, ‘plenty of accommodation with ice sea vistas’, ‘bring your sleeping bag’, ‘COVID-19 free’. Anyway, you get the much-needed humor.

At first I wondered: being here only for about half a year now, how can such a completely new thing already hold such importance to people? No ritual, no guidelines, no one really knowing how to celebrate it, and yet the expectations are high in our crew, and the ideas plentiful. But looking back I have to admit: mid-winter is a beautiful tradition, even though never celebrated before…

While hints of daylight can be spotted on the horizon around noon, there won’t be any sun for another one-and-a-half month

Winter can be harsh, without sunlight, far away from home, and with the same twelve people, for such a long time. And even in such an interesting and beautiful place, also I have recognized a few moments of disappointment. I guess, with all those different backgrounds and being the only Dutch around, it is not always easy to feel understood. Or perhaps it is just me who is getting a little less tolerant, in higher need for emotional support. And while that doesn’t make life always easy here, I recently read a beautiful sentence:

‘Do not worry that others don’t understand you. Rather worry that you don’t understand others.’

Can we still bring up that flexibility to try to understand each other, in a world where we are tempted to blame our problems on all but ourselves? On the ethical playground of Concordia, where walking away is out of the question and a lack of group cohesion can have direct consequences to our own wellbeing, I like to believe it is essential. And wasn’t this exactly what I was here for? To learn to become a better person?

With such thoughts in the back of my mind and realizing we still have another half to go, mid-winter then becomes the perfect excuse to work a little on ourselves. To do an extra effort for each other, give rather than ask, and just share some fun. To collaborate in a positive way to get closer as a group, building that tolerance for each other again, and making us all a little more willing to see the best in each other. And as such, music went back on loud again, and we went to work…

Brazilian night complete with exotic travel stories (you can imagine how popular these become here) and table soccer tournament, quiz night, cheesy fatty Alpine dinner, ‘kermesse’ games event including prizes to win, a spa (our hospital doctor decided that we could give the hospital a better use for the winter months), the first Antarctic championship of the traditional Italian game ‘Ruzzolone’ (Google it, and let your imagination do the rest), and, for once this year, an opportunity to actually go out for dinner (we eat in the same room all year long) in our ‘McDome’ fast-food restaurant (you may know it better as the astronomy shelter…). Ordered by radio and served upon arrival. Burgers, chips, milkshakes, and amazing reactions from the rest of the crew: everything a deprived winteroverer needs!

Mid-winter was great! Each of us participated to organize some of the festivities, and it kept us busy for sure. We celebrated five days full of the most ridiculous activities, and we were all exhausted afterwards. I guess that all these efforts may seem trivial back home, and the details may not look like much from the outside, but here I feel it is pretty important to us. These ridiculous activities bring variety, make us smile, and get us fueled up for another four-and-a-half month together. These will become the memories that we take home after a year on ice, and I think that makes mid-winter worth all the effort!

It makes me wonder how I will feel after a yearlong of practicing the much-needed tolerance and social consciousness here in Concordia: do we put the same amount of effort in each other at home?

---

De langste nacht

Concordia, 7 juli 2020
Zonlicht: geen
Gevoelstemperatuur: -84°C
Gemoedstoestand: nog steeds oké

De winterzonnewende in Antarctica is bijzonder. Op het moment dat de zuidpool van onze aardbol maximaal van de zon af gekanteld is, en de langste nacht op het zuidelijk halfrond valt, komen mensen van overal en sinds de prehistorie in traditie samen om het nieuwe seizoen en de terugkeer van het zonlicht in te luiden. Maar voor een stel verlaten wetenschappers en technici op het Antarctisch continent duurt die langste nacht veel langer. Voor hen blijft de zon nog anderhalve maand onder de horizon. Voor hen betekent mid-winter niet alleen de geleidelijke terugkeer van daglicht, maar nog veel meer het midden van een buitengewoon negen maanden durend overwinter-avontuur.

Een belangrijk moment dus. Een moment om te vieren, en om te reflecteren (of misschien gewoon alleen vieren…). Wat mij betreft lijkt het wel een beetje op Kerstmis, of oudejaarsavond, maar dan net een beetje anders (we zijn ten slotte overwinteraars). Cadeaus, diners, feestjes, en (digitale) mid-winterwensen van alle andere stations op Antarctica, met de vriendelijke uitnodiging om langs te komen en het hele gebeuren samen te vieren. ‘De deur staat altijd open’, ‘voldoende parkeerplaats voor motorrijtuigen en sleeën’, ‘ruimschoots accommodatie met uitzicht op ijszee’, ‘neem je slaapzak mee’, ‘COVID-19-vrij’. Afijn, je snapt de noodzakelijke humor.

Ik ben hier nu zo’n half jaar in Concordia, en in eerste instantie heb ik het me afgevraagd: hoe kan zoiets nieuws nu al zo belangrijk zijn voor mensen? Geen ritueel, geen richtlijnen, niemand die eigenlijk weet hoe het gevierd moet worden, en toch zijn er hoge verwachtingen bij onze bemanning, en ideeën in overvloed. Maar nu ik erop terugkijk moet ik het toegeven: mid-winter is een prachtige traditie, zelfs al hadden we die nog nooit gevierd…

De winter kan streng zijn, zonder zonlicht, ver weg van huis, en met dezelfde twaalf mensen, voor zo’n lange tijd. Momenten van teleurstelling heb ik zelf ook wel een aantal keer ervaren, zelfs al zijn we op zo’n interessante en prachtige plek. Misschien is het met al die verschillende achtergronden en als enige Nederlander hier niet altijd even makkelijk om me begrepen te voelen. Of misschien ben ik het wel die iets minder tolerant begint te worden, met meer behoefte aan emotionele steun. En terwijl dat het leven hier niet altijd makkelijk maakt, las ik laatst ergens een prachtige zin:

‘Betreur niet dat anderen je niet begrijpen. Betreur eerder dat jij de anderen niet begrijpt’.

Kunnen we, in een wereld waar we continue verleid worden om de schuld voor onze problemen buiten onszelf te leggen, de flexibiliteit blijven opbrengen om elkaar beter proberen te begrijpen? In de ethische speeltuin Concordia, waar weglopen geen optie is en een gebrek aan groepscohesie direct gevolg kan hebben op ons eigen welzijn, lijkt het me essentieel. En was dit niet precies waarvoor ik hier was? Om te leren een beter mens te worden?

Met die gedachten in mijn achterhoofd en me realiserend dat we nog steeds een helft te gaan hebben, is mid-winter eigenlijk een uitstekend excuus om een beetje aan onszelf te werken. Om wat extra moeite voor elkaar te doen, te geven in plaats van te vragen, en gewoon om samen wat lol te hebben. Om op een positieve manier met elkaar samen te werken en zo dichter tot elkaar te komen, meer tolerantie voor elkaar op te bouwen, en het beste in elkaar te leren zien. En dus, met de muziek weer op luid, zijn we aan het werk gegaan…

Braziliaanse avond, complete met exotische reisverhalen (je kunt je voorstellen hoe populair die hier zijn) en een tafelvoetbaltoernooi, quiz avond, een vet en kaasachtig Alpendiner, ‘kermesse’ spelletjesavond inclusief prijzen, een spa (onze andere dokter had besloten dat we het ziekenhuis wel op een betere manier konden gebruiken voor de wintermaanden), het eerste Antarctische kampioenschap in traditioneel Italiaans ‘Ruzzolone’ (google maar, en de rest kun je je misschien wel inbeelden), en, voor één keer dit jaar, een echte mogelijkheid om uiteten te gaan (we eten het hele jaar in dezelfde ruimte), in ons ‘McDome’ fast-food restaurant (je kent het misschien beter als het astronomie gebouw). Besteld via radio en direct geserveerd bij aankomst. Burgers, chips, milkshakes, en geweldige reacties van de rest van de bemanning: alles wat een behoeftige overwinteraar nodig heeft!

Mid-winter was geweldig! Iedereen had een deel van de organisatie op zich genomen, en dat heeft ons best wel bezig gehouden. Vijf dagen lang hebben we het gevierd met de meest belachelijke activiteiten, en we waren allemaal uitgeput daarna. Ik kan me voorstellen dat thuis al die moeite wat overdreven lijkt, en van buitenaf al die details wat onbeduidend, maar ik heb het idee dat het hier voor ons best belangrijk is. Deze belachelijke activiteiten zorgen voor afwisseling, maken ons aan het lachen, en geven ons goede moed voor nog eens viereneenhalve maand samen. Dit zullen de herinneringen zijn die we met ons mee naar huis nemen na een jaar op het ijs, en dat heeft voor mij mid-winter alle moeite waard gemaakt!

Nu ben ik eigenlijk wel benieuwd hoe het straks zal zijn, na een jaar lang hard nodige tolerantie en sociaal bewustzijn in Concordia: doen we thuis ook die moeite voor elkaar?