Goodbye Earth, goodbye Sun

Dr. Stijn Thoolen is the ESA-sponsored medical doctor spending 12 months at Concordia research station in Antarctica. He facilitates a number of experiments on the effects of isolation, light deprivation, and extreme temperatures on the human body and mind. Find this blog post in the original Dutch below.

Concordia, February 7, 2020
Sunlight: 24 hours (but not for long)
Windchill temperature: -45°C
Mood: a little roller coaster

At this moment I am just plain excited. Next to me the rest of the DC16 crew are having their own emotions. Our freshly inaugurated station leader Alberto, draped in the colours of our three national flags, came up with the idea to have our national anthems playing while the last Basler plane of the summer campaign leaves Dome C. So here I stand, hearing my own voice on maximum volume pronouncing a Dutch translation of too patriotic sentences from the station’s speakers, and with the Dutch ‘Wilhelmus’ screaming over the Antarctic plateau as an official start of our winter over. Haha, such an unrealistic scenario! And while those sounds are quickly overruled by the roaring engines of the plane, and with snow blowing in our faces, I can only smile. There goes our last connection to the rest of the earth, disappearing into the distant sky. Unbelievable!

I guess I have already spilled all of my emotions at this point. In the past few days, more and more planes have been taking away more and more of the beautiful people we enjoyed our summertime with, and the station has become more and more empty. Funny: they were already leaving, and I have the idea we just started… It has been an exciting idea on the one hand, but the closer we came to being left alone, the more and more confronting that got on the other. When two days earlier another plane left with sixteen more people, the goodbyes were harsh, with everyone in tears again. You know, those healthy ones. And when it was gone, those left on the ice slowly returned back to the station, all silent, all caught in their own thoughts. It had been an intense few summer months, and this was the weird moment of realization that it had come to an end, with a big unknown lying ahead. I guess the blend of feelings has been a repetition of those during the days before my departure to the Antarctic. Perhaps a little lighter this time.

The last weeks we have tried to prepare for this moment. Unloading the last boxes of fresh food, a last guided skidoo (snowmobile) tour (to your right you see snow, to your left you also see snow) to make sure we have seen all the important locations for winter in case of emergency for example, learning how to process the waste so that it can be shipped back to France next year, a final bunch of spare parts arriving just in time, and last year’s biomedical samples finally shipped back for analysis in Europe. And while we have concluded that the summer was mostly a good one, and some of the changes apparently need some time to process, we are all actually mostly looking forward to what is going to come. After all, this is what we came for!

Now with only twelve, life will be very different. Finally our own room, our own rhythm, some well-deserved rest from the busy summer, but most of all a heck of an experience waiting for us (isolation, confinement, monotony, you know how to get me excited…)! Reason enough to answer that enthusiasm with our first winter over picture on the roof, and later some mulled wine at the same spot, enjoying the beautiful sun now we still can.

Not only the more relaxed dynamics and personal interaction within the station are a welcome change. Signs of the coming winter are everywhere. With the sun creeping towards the horizon (hard to believe, but from the first sunset we apparently lose about 25 minutes of sunlight each day!) all kinds of colors light up the sky. Light blue has become deep blue, white has become grey, and carefully the sky started showing some yellow. That yellow has been turning into orange now, mirrored by red and purple on the opposite side. It is a spectacle, and I came to think that these three-hour sunsets may be even more special than the three-month darkness awaiting us…

Indeed, we better enjoy these changes now we can. Waving at that last plane on that February 7, all of us truly seemed to be left alone, and not just physically. So, after some awkward looks at each other, just like when we first met as a crew during our training in Europe (‘so, it is you who I am spending the next nine months with…’), we decided that there was only one real solution. And there we stood, while the plane disappeared slowly into that distant sky, dancing, on Britney Spear’s Toxic. Incredible that even such songs can become of value…

Tot ziens wereld, tot ziens zon

Concordia, 7 februari 2020
Zonlicht: 24 uur (maar niet lang meer)
Gevoelstemperatuur: -45°C
Gemoedstoestand: een beetje achtbaan

Op dit moment ben ik vooral enthousiast. Naast mij hebben de anderen van de DC16 crew hun eigen emoties. Onze zojuist geïnaugureerde stationsleider Alberto heeft zichzelf versierd in de kleuren van onze drie nationale vlaggen. Hij kwam met het idee om onze volksliederen af te spelen op het moment dat het laatste vliegtuig van de zomerperiode Dome C verlaat. Dus daar sta ik dan, luisterend naar mijn eigen stem die op maximaal volume een Nederlandse vertaling van iets te veel vaderlandsliefde door de speakers van het station uitkraamt, en met het Wilhelmus schreeuwend over de Antarctische ijskap als officiële start van onze overwintering. Haha, wat een onwerkelijk scenario! En terwijl dat lawaai snel overrompeld wordt door de gierende motoren van het vliegtuig, en de sneeuw in mijn gezicht snijdt, kan ik alleen maar lachen. Daar gaat onze laatste verbinding met de rest van de aarde, steeds kleiner, de verte in. Ongelooflijk!

Ik geloof dat ik op dit punt al mijn emoties al wel verbruikt hebt. Steeds meer vliegtuigen hebben de afgelopen dagen steeds meer van de prachtige mensen met wie we onze zomer hebben doorgebracht weggevlogen, en in het station is het alsmaar stiller geworden. Een grappig idee. Zij waren alweer op weg terug naar huis, en ik heb het idee dat we pas net begonnen zijn… Aan de ene kant maakt het me enthousiast, maar hoe dichterbij het laatste afscheid kwam, hoe groter de confrontatie aan de andere kant. Toen twee dagen geleden een vliegtuig vertrok met nog eens zestien zomergasten was het afscheid zwaar, en overal waren weer tranen. Je weet wel, die gezonde tranen. Toen het vliegtuig eenmaal was vertrokken, ontstond een stille aftocht richting station voor hen die op het ijs achterbleven, iedereen in zichzelf gekeerd, in eigen gedachten verzonken. Het waren een intense paar zomermaanden geweest, en dit was het vreemde moment van realisatie dat het tot een einde gekomen was, en met een grote onduidelijk in het verschiet. Een mengsel van gevoelens dat veel weg had van wat ik had ervaren in de dagen voor mijn vertrek naar Antarctica. Misschien wat minder zwaar deze keer.

De laatste weken hebben we geprobeerd ons op dit moment voor te bereiden. De laatste dozen vers voer uitladen, een laatste rondleiding per sneeuwscooter (aan de rechterzijde zie je sneeuw, aan de linkerzijde zie je ook sneeuw) om er zeker van te zijn dat we alle belangrijke locaties voor de winter hebben gezien voor bijvoorbeeld noodgevallen, een training afvalverwerking opdat het terug naar Frankrijk kan worden verscheept volgend jaar, nog net op tijd een laatste aantal reserveonderdelen, en dan eindelijk de verzameling biomedisch materiaal van afgelopen jaar met het vliegtuig meegestuurd voor analyse in Europa. En hoewel we het erover eens zijn dat de zomer over het algemeen goed verlopen is, en sommige veranderingen blijkbaar wat tijd nodig hebben om te verwerken, kijken we allemaal eigenlijk met name uit naar wat er komen gaat. Dit is ten slotte waar we voor gekomen zijn!

Nu met slechts twaalf zal het leven hier een stuk anders zijn. Eindelijk onze eigen kamer, ons eigen ritme, wat welverdiende rust na de drukke zomerperiode, maar vooral een enorme ervaring die ons nog te wachten staat (isolatie, opsluiting, eentonigheid, je weet waar ik enthousiast van word…)! Reden genoeg om dat enthousiasme te beantwoorden met onze eerste overwinteringsfoto op het dak, en later wat glühwein op diezelfde plek, genietend van de prachtige zon nu dat nog kan.

Niet alleen de meer ontspannen groepsdynamiek en persoonlijke interactie in het station zijn een aangename verandering. Tekenen van de naderende winter zijn overal zichtbaar. Nu de zon richting horizon kruipt (haast niet te geloven, maar vanaf de eerste zonsondergang verliezen we blijkbaar zo’n 25 minuten aan zonlicht per dag!), beginnen allerlei kleuren de hemel te versieren. Lichtblauw is donkerblauw geworden, wit nu grijs, en voorzichtig heeft de lucht wat geel vertoond. Dat geel is inmiddels oranje te worden, gespiegeld door rood en paars aan de andere kant. Het is een werkelijk spektakel, en het heeft me doen denken dat deze drie-uur durende zonsondergangen misschien wel specialer zijn dan de drie maanden durende duisternis die ons nog te wachten staat.

Inderdaad, we kunnen maar beter van deze veranderingen genieten nu dat nog kan. Terwijl we dat laatste vliegtuig op 7 februari uitzwaaien, lijken we allemaal werkelijk alleen gelaten, en dan niet alleen fysiek. Dus, na enkele ongemakkelijke blikken, net als toen we elkaar voor het eerst als crew ontmoette tijdens onze training in Europa (‘dus met jullie ga ik de komende negen maanden doorbrengen…’), besloten we dat er eigenlijk maar één echte oplossing was. En daar stonden we dan, terwijl het vliegtuig langzaam in de verte verdween, dansend, op Britney Spear’s Toxic. Ongelooflijk dat zelfs zulke nummers van waarde kunnen worden…