Choices for the future

Dr. Stijn Thoolen is the ESA-sponsored medical doctor spending 12 months at Concordia research station in Antarctica. He facilitates a number of experiments on the effects of isolation, light deprivation, and extreme temperatures on the human body and mind. Find this blog post in the original Dutch below.

November 8, 2019, somewhere above Asia

I started early today, at 05:00 AM. Despite my sleep deprivation from a too long Nintendo farewell, I now jumped out of my friend’s bed without struggle. I give him, still half asleep, a last hug, and while I walk out of the door that radio in my head spontaneously starts playing again:

Haha, where does this come from? Happy southern Dutch (I might as well be proud of it) noise, from Amsterdam city centre all the way to Schiphol Airport. Not really my style perhaps, but I quite like it actually. I am clearly enthusiastic!

Today is the day, finally. There have been few days in the past months where Concordia didn’t cross my mind. Enough thinking, enough talking, weeks of preparation and training, deadline after deadline finished: now it is time to make it happen! From Amsterdam to Paris, Hong Kong, Melbourne, Christchurch, and then off to the Antarctic, via the Italian coastal station Mario Zucchelli to our icy Dome C. It is only six flights and a day or five. What a party, and that fun is only further enhanced by all those happily-surprised faces of airport staff to whom I have to show my travel plans today (“Oh wow! Best of luck!”).

Today I am focused, bouncing from airport to airport full of curiosity, but the past few days were quite different. I have been ready for Concordia since the end of my training period in early October, but over the past month more and more moments of realisation squeezed through the goals and automatic pilot of my preparations, that I will really be away, for a full year, from about everything I see around me. Not that it bothered me much at first. It was quite funny actually (hah, Dutch grey rainy day, shall I miss you too?). But with my departure getting closer and the goodbyes less and less trivial, I was now overwhelmed with a feeling of uncertainty, a bit of fear perhaps, that I have not felt in years. So there I stood, sobbing and sniffling in my girlfriend’s arms at JFK airport in New York (you can imagine how awkward it is when at the same time a control-savouring security guard is screaming at you: “Sir, I need you to step out of the line, right now!”)

Choices make things definitive, and a year in Concordia is quite a big one. A huge leap that skips all check points and requires all my confidence that I have taken the right path. It is the same for her. And while I realize what a special, extraordinary future this will bring, my emotions appear to stay behind this time.

Still you can learn to accept, and that is pretty useful when preparing for something like Concordia. Trust in your choices, say goodbye, and move forward, even if the road ahead is unclear. I already left my comfort zone a while ago, but this summer that feeling intensified when I had to pack my personal belongings for an entire year on ice. What the hell would you bring in your suitcase? Fifteen pairs and seven different types of gloves from the French Polar Institute (Do you think I sent them the right sizes?), three laptops (I can’t really send it back for repair, so everything in reserve, and perhaps a reserve for the reserve), a handful of rechargeable batteries, 780 contact lenses with the best wishes from the optician, 11 tubes of toothpaste, 2.5 liters of body lotion and 500 ml of Vaseline (drier than the Sahara, remember?), 500 tablets of vitamin D (sun replacement) plus another bag of nutritional supplements, two pairs of running shoes, a book or ten of complicated literature, about 20 kilos of fun material and 100 ‘stroopwafels’ were some of the highlights. With 110 kilos per ship and another 24 per plane, I may be a little over-packed, a reflection perhaps of the uncertainty (“you never know”) of a true inexperienced first-year winteroverer. But with 110 kilos of choices less, it was quite a relief when those boxes finally left the door last August for their 3-month world trip to the South Pole. Is the happy song still playing?

Things went quickly afterwards. In one and a half month I have been inspired by the researchers in Germany, France and Italy and their experiments I am going to carry out next year; I practiced, in my best French, rescue techniques (in case of emergency I lead the rescue team) during a week in the mountains of Chamonix, France; I got introduced to the water recycling system developed in collaboration with ESA and tested at Concordia in preparation for future space missions (I will test the water quality); and I got acquainted with the French Polar Institute IPEV. It is impressive, not only the amount of kilometers that can be crammed into one month, or the amount of cheese that I was served with each meal, but especially all those wonderful people I met, who are working behind the scenes to make this whole undertaking possible. What a privilege to be part of such a special organization, and to get to know all those mechanics, plumbers, electricians, doctors, glaciologists, ornithologists, and all those other -ologists who I thought only existed on the BBC, and with whom I may share this big winterover adventure in the French Southern and Antarctic Territories. Concordia really started to become reality now, and that enthusiasm only grew when I finally met the rest of the Concordia “DC16” crew at the end of September for a week of team building and psychological training, somewhere in a remote piece of the French Alps. Cooking together, camping together, and telling each other what we hate. I am confident everything will work out fine!

But with every completed task, Concordia comes a little closer, and so does the time to say goodbye to family and friends. Two nights ago we came together with the family, and with their tears I realised once again how this adventure does not just concern me. They are also forced, actually, to take that path of uncertainty, and so we influence each other, dependent, perhaps just like the entire DC16 crew, whose well-being will largely determine the success of our winter-over. Or think of those heroes behind the scenes at IPEV, without whom I would never sit in this plane, and Piotr of course and his toothpaste calculator.

Sometimes I wonder if I should expect all this flexibility around me. I am really happy and grateful that I have received so much support for this crazy adventure. That is not always easy. But maybe my father was right after all, and it is this very same dependency, in which we are forced to take on the challenge together, that gives us the opportunity to connect (sounds somewhat logical…). Then let us hope that we can face many more challenges together, with trust, as my mother wrote to me, in each other’s choices, and in a happy ending. All these tears reflected healthy emotions, for which perhaps no preparation will ever be enough. It made a beautiful goodbye, and a valuable memory.

So, somewhere above Asia. All of it left behind, by now full of brain farts (ehh… what was I saying again?) from the hectic past weeks, enjoying delicious plane food from the flight attendant three times a day. Then I suddenly wake up again (my biorhythm doesn’t get it anymore either), but this time with a strange, displaced feeling. As if Concordia is only for others, and all of this a little unreal. In search for some comfort I play a song that has grown near to me over the years, and I just let it all happen again:

Keuzes voor de toekomst

Ik ben vroeg begonnen vandaag, om 05:00 uur. Ondanks een stevige dosis slaapdeprivatie na een iets te lange afscheidspot op de Nintendo, sprong ik nu zonder tegenstribbelen mijn logeerbed uit. Ik geef mijn halfslapende vriend een laatste knuffel, en terwijl ik de deur uitloop begint die radio in mijn hoofd weer spontaan te spelen.

Haha, kom ik hier nou weer bij? Blije Brabantse (laat ik er maar trots op zijn) herrie, en dat van centrum Amsterdam helemaal tot aan Schiphol. Heftig wel, maar eigenlijk ook net zo gezellig. Ik ben duidelijk enthousiast! 

Vandaag is het eindelijk zover, en het werd tijd ook. Er zijn de afgelopen maanden maar weinig dagen geweest waarbij Concordia niet door mijn hoofd is geschoten. Genoeg gedacht, genoeg geluld, weken aan voorbereiding en trainingen, agendapunt na agendapunt afgewerkt: nu moet het maar gewoon gebeuren! Van Amsterdam naar Parijs, Hong Kong, Melbourne, Christchurch, en dan door naar Antarctica, via het Italiaanse kuststation Mario Zucchelli naar ons ijsplateau Dome C. Slechts 6 vluchten en een dag of 5. Eén groot feest, en dat plezier wordt nog eens versterkt door al die blij verraste hoofden van vliegveldmedewerkers aan wie ik vandaag mijn reisplan moet laten zien (“Oh wow! Best of luck!”)

Vandaag ben ik gefocust, en stuiter ik met een flinke dosis nieuwsgierigheid van vliegveld naar vliegveld, maar de afgelopen dagen waren toch even anders. Ik ben al sinds het einde van mijn training begin oktober klaar voor Concordia, maar meer en meer drongen er de afgelopen maand tussen de doelgerichtheid en automatische piloot van alle voorbereidingen die momenten van realisatie door, dat ik straks toch een heel jaar verwijderd ben van zo ongeveer alles wat ik om me heen zie. Niet dat dat veel met me deed in eerste instantie. Het was wel grappig eigenlijk (hah, grijze regenachtige Hollandse dag, zal ik jou ook gaan missen?). Maar met mijn vertrek dichterbij en het afscheid steeds minder onbenullig werd ik nu toch overvallen met een onzekerheid, een beetje angst misschien, die ik in tijden niet heb gevoeld. Dus daar stond ik dan, snikkend en snotterend in de armen van mijn vriendin op JFK airport in New York (je kunt je voorstellen hoe ongemakkelijk dat is als er tegelijkertijd een beveiliger met controledrang tegen je aan schreeuwt: “Sir, I need you to step out of the line, right now!”).

Keuzes maken het definitief, en een jaar Concordia is wel een hele grote. Een enorme stap waarbij alle ijkpunten worden overgeslagen, en er vol beroep gedaan wordt op mijn vertrouwen dat ik de juiste weg ben ingeslagen. Hetzelfde geldt voor haar. En terwijl ik me allang besef hoeveel bijzonders er hierdoor voor me komt te liggen, blijven mijn emoties deze keer blijkbaar nog een beetje achter.

Toch kun je leren accepteren, en in een voorbereiding op zoiets als Concordia is dat wel zo handig. Vertrouwen op je keuzes, afscheid nemen en verder gaan, ondanks dat de weg vooruit onduidelijk is. Mijn comfortzone had ik al een tijd geleden verlaten, maar daar werd deze zomer nog een schep bovenop gedaan toen ik mijn spullen moest inpakken, voor een heel jaar op het ijs. Wat neem je nou in godsnaam mee in je koffer, voor een heel jaar op het ijs? Vijftien paar en zeven verschillende handschoenen van het Franse Poolinstituut (ik zou de afmetingen van mijn handen toch wel goed doorgegeven hebben?), drie laptops (ik kan het niet echt terugsturen voor reparatie, dus alles in reserve, en misschien wel een reserve voor de reserve), een handvol oplaadbare batterijen, 780 contactlenzen met de beste wensen van de opticien, 11 tubes tandpasta, 2,5 liter body lotion en 500 ml vaseline (droger dan de Sahara, weet je nog?), 500 vitamine D tabletten (zonvervanging) en nog een zak aan andere voedingssupplementen, twee paar hardloopschoenen, een boek of tien aan ingewikkelde literatuur, een kilo of 20 aan pleziermateriaal en 100 stroopwafels waren een paar van de hoogtepunten. Met 110 kilo per schip en nog eens 24 per vliegtuig ben ik misschien wat overbepakt, een weerspiegeling misschien van de onzekerheid (‘je weet maar nooit’) van een ware, onervaren eerstejaars overwinteraar. Maar met 110 kilo aan keuzes minder was het een hele opluchting toen die kisten afgelopen augustus uiteindelijk de deur uit waren voor hun drie maanden-lange wereldreis richting zuidpool. Speelt dat blije nummer nog steeds?

Daarna is het snel gegaan. In anderhalve maand ben ik geïnspireerd door de onderzoekers in Duitsland, Frankrijk en Italië en hun experimenten die ik komend jaar ga uitvoeren, heb ik een week lang, met mijn beste Frans, reddingstechnieken (ik leid bij een ongeval komend jaar het reddingsteam) kunnen oefenen in de bergen van Chamonix, ben ik geïntroduceerd aan het water recyclingsysteem dat samen met ESA ontwikkeld is en op Concordia getest wordt ter voorbereiding op toekomstige ruimtemissies (ik mag de waterkwaliteit controleren), en heb ik kennis mogen maken met het Franse poolinstituut IPEV. Het is indrukwekkend, niet alleen het aantal kilometers dat er in een maand gepropt kan worden of de hoeveelheid kaas die ik bij elke maaltijd voorgeschoteld kreeg, maar met name al die geweldige mensen die ik heb ontmoet, en die achter de schermen bezig zijn om deze hele onderneming mogelijk te maken. Wat een enorm privilege om deel te mogen uitmaken van zo’n bijzondere organisatie, en kennis te maken met al die monteurs, loodgieters, elektriciens, dokters, glaciologen, ornithologen en nog veel meer -logen waarvan ik dacht dat ze alleen in BBC bestonden, met wie ik het grote overwinteravontuur in de Franse Zuidelijke en Antarctische Gebieden mag delen. Concordia begon nu echt realiteit te worden, en dat enthousiasme werd alleen maar groter toen ik eind September dan eindelijk de rest van de Concordia ‘DC16’ crew ontmoette voor een week aan teambuilding en psychologische training, ergens in een afgelegen stuk Franse alp. Samen koken, kamperen, en elkaar vertellen waar we een hekel aan hebben. Ik heb er wel vertrouwen in!

Maar met ieder volbracht onderdeel komt Concordia een stukje dichterbij, en dus de tijd om afscheid te nemen van familie en vrienden. Twee avonden geleden zat ik voor een laatste keer samen met mijn familie, en met hun tranen besefte ik me nog eens hoe dit avontuur niet alleen mij aangaat. Zij worden eigenlijk ook gedwongen om dat onzekere pad in te slaan, en zo beïnvloeden we elkaar, afhankelijk, misschien wel net als de hele DC16 crew, wiens welzijn toch grotendeels het succes van de overwintering zal bepalen. Of denk aan die helden achter de schermen bij IPEV, zonder wie ik nooit in dit vliegtuig zou zitten, en Piotr, en zijn toothpaste calculator.

Soms vraag ik me af of ik het allemaal wel mag verwachten, die flexibiliteit om me heen. Ik ben dan ook enorm blij en dankbaar dat ik zoveel support heb gekregen voor deze gekke onderneming. Dat is niet altijd makkelijk. Maar misschien heeft mijn vader toch gelijk, en is het juist deze afhankelijkheid, waarin we gedwongen worden om samen de uitdaging aan te gaan, die ons kan binden (klinkt ergens wel logisch…). Laten we dan maar hopen dat we samen nog veel uitdagingen tegemoet gaan, met vertrouwen, zoals mijn moeder me schreef, in elkaars keuzes en op een goede afloop. Al deze tranen weerspiegelden gezonde emoties, waar misschien wel geen enkele voorbereiding ooit genoeg voor zal zijn. Het maakt een prachtig afscheid, en een waardevolle herinnering.

Ergens boven Azië dus. De boel achter me gelaten, door de hectische weken inmiddels vol met ‘brain farts’ (ehh… wat zei ik ook alweer), en gewoon lekker drie keer per dag vliegtuigvoer van de stewardess. Dan word ik plotseling nog eens wakker (mijn bioritme snapt er inmiddels ook niets meer van), maar dit keer met een vreemd, ontheemd gevoel. Alsof Concordia alleen voor anderen is, en dit alles wat onwerkelijk. Een kort moment weer van realisatie hoe bijzonder en onduidelijk te toekomst is. Op zoek naar wat comfort speel ik een nummer af, waarvan ik over de jaren van ben gaan houden, en ik laat het allemaal maar weer over me heen komen: