[singlepic=338,180,,right]We zijn alweer een tijdje met zes mensen aan boord. Twee weken geleden kwam de Sojoez TMA-04M aan met aan boord Gennadi Padalka, Sergei Revin en Joe Acaba. Dat was een bijzonder moment. We luisterden mee met de communicatie van de crew met het Russische vluchtleidingcentrum over de boordradio. Ik voelde het ruimteschip met een bonk aanmeren. Na de nodige controles kon het luik open en was de bemanning van het ISS weer op volle sterkte: zes man.

Gennadi Padalka, met wie ik in 2004 ook heb gevlogen en wiens vierde lange vlucht dit is, is heel vrolijk en direct ’thuis’. Sergei is voor de eerste keer in de ruimte. Hij kijkt vooral rond en neemt alles in zich op en doet het rustig aan met zijn bewegingen. Joe was [singlepic=337,220,,left]meteen vol aandacht. Don en ik moeten hem wegwijs maken in het ruimtestation. Als ik bijvoorbeeld ga sporten op de fiets, dan kijkt hij mee. Datzelfde geldt voor huishoudelijke taken en experimenten, zoals het verplaatsen van de radioactiviteitmeters en het werken met de verschillende wetenschappelijke rekken. Ik voel me soms net een veteraan. Bijna vijf maanden geleden kreeg ik dezelfde uitleg van Dan Burbank. Nu ben ik degene die kennis moet doorgeven en vertellen hoe alles werkt. Daarna is het aan Joe om van het ISS zijn eigen huis te maken. Elk bemanningslid doet het uiteindelijk toch op zijn eigen manier.

Don, Anatoly en ik waren de ‘kale crew’. De nieuwe bemanning heeft al gezegd dat ze hun haren niet zullen knippen de hele missie. Dat maakt hen dan de ‘harige crew’. Nieuwkomers maken onherroepelijk foutjes met de wc of bij het wassen. Soms vergeet je nu eenmaal de afzuiging aan te zetten of je stabiel vast te zetten. Gelukkig kan iedereen daarom lachen. We hebben het allemaal meegemaakt…

Reactietijd
Afgelopen weekend heb ik, net als elk weekend, de ‘reaction self test’ gedaan. Dit is een test op de computer om mijn reactietijd te meten. Er staat een blauw blokje in beeld. En dan duikt ineens een klokje op dat milliseconden meet. Als dat gebeurt, moet je snel op de spatiebalk drukken. Je weet nooit wanneer de klok verschijnt of hoe snel achter elkaar. Door de reactietijd te meten, kunnen de onderzoekers op de grond bijhouden hoe ‘alert’ ik ben. Dat verschilt sterk. De ene keer moet ik ’s avonds laat meten, de andere keer [singlepic=339,180,,right]juist als ik wakker word. Soms ben ik heel druk en kan het zijn dat ik in mijn gedachten bij een experiment ben dat ik moet uitvoeren. Dan zie je de reactietijd veel langzamer worden.

De laatste weken van mijn missie probeer ik nog zoveel mogelijk genietmomenten te creëren. Het is ongelooflijk hoe de tijd hierboven vliegt. Ik heb pas een paar keer echt uitgebreid kunnen genieten van het uitzicht uit de uitkijkkoepel Cupola. Dan ga ik zo in de Cupola liggen dat de aarde onder en naast me hangt in plaats van boven me en ik neem geen foto’s. Heel bijzonder. Zo zag ik bijvoorbeeld ‘s nachts Europa in één keer, simpelweg door om me heen te kijken, van Ierland tot Caïro en van Noorwegen tot Marokko. Die momenten zijn magisch. Ze blijven me waarschijnlijk het meeste bij van deze missie…