[singlepic=358,180,,left]Mijn terugkeer met de Sojoez was pittig. Na het loskoppelen deden we nog wat stuurtesten en draaiden we nog een baan rond de aarde. Boven de Zuid-Atlantische oceaan ging de rem motor vier minuten aan. Boven Egypte viel het ruimteschip in drie delen uiteen op 140 km hoogte. Boven Irak kwamen we de atmosfeer binnen en begon de lucht te gloeien. Het eerste deel was vooral heel mooi, we zaten in een oranje koker van lucht. Daarna werd het ronduit onplezierig. We werden steeds dieper in onze stoel gedrukt en kregen uiteindelijk 4,7 keer de zwaartekracht te verduren. De parachutes gingen open op tien kilometer en de capsule schudde alle kanten op. Met een klap kwamen we een kwartier later neer op de grond. Het voelde als een flink auto-ongeluk. Gelukkig was de search and rescue ploeg snel ter plaatse om ons uit de krappe capsule te tillen. Het kon mij niet snel genoeg gaan, want mijn been zat klem en ik voelde mijn voet niet meer. Toen ik eenmaal in de stoel zat, voor de televisiecamera, kon ik lachen. Dat was het moment waarop ik dacht: ja, nu is het voorbij, alles komt goed.

Bellen met Helen
Ik heb even gebeld met mijn vrouw. Daarna ben ik met een helikopter naar Karaganda gebracht en van daaruit in achttien uur met het vliegtuig naar Houston, waar mijn gezin en mijn moeder op me wachtten. Het was heel bijzonder om ze weer terug te zien na een half jaar in de ruimte. De wereld voelde nog steeds anders toen ik geland was in [singlepic=357,180,,right]Houston. Het was alsof een grote magneet voortdurend aan me trok. Voor het eerst kon ik echt voelen wat één keer de zwaartekracht betekent, omdat ik de gewichtloze toestand in het ISS was gewend. Soms was het best beangstigend. Toen ik stil lag in het vliegtuig en later ook nog in bed, was het of ik voortdurend achterover viel. Ook het feit dat ik niet kon lopen en me verlamd voelde was niet prettig.

Baseline data collection
Als je foto’s van de landing bekijkt, of de landing hebt gezien op televisie, lijkt het misschien of mijn missie afgelopen is. Maar zo ervaar ik het helemaal niet. Al in het vliegtuig, en later ook in crew quarters bij NASA’s Johnson Space Center, heb ik urenlang meegewerkt aan onderzoeken voordat ik kon gaan slapen. Elektrodes, bloeddrukmeters, bloed afstaan, urine, speeksel, bloeddruk meten en allerlei andere testen om zoveel mogelijk medische gegevens te verzamelen. Deze baseline data collection hebben we ook vóór de missie gedaan. Nu doen we het weer, zodat wetenschappers data kunnen vergelijken van voor, tijdens en na de vlucht. [singlepic=359,220,,left]Al die data heb je nodig om te onderzoeken wat de invloed op mijn lichaam is geweest van een half jaar gewichtloosheid.

De komende dagen en weken gaan de onderzoeken door, dus mijn missie eigenlijk ook. Ik heb sessies met Neurospat en ICV, experimenten die ik ook in het ISS deed. Ik moet debriefings geven, dus vertellen wat mijn ervaringen daarboven waren. Ik moet reactietesten doen en allerlei vragenlijsten beantwoorden. Daarnaast is een groot deel van de tijd ingeruimd voor fitnessoefeningen en fysiotherapie. Mijn spieren zijn duidelijk verslapt na de vlucht en mijn coördinatie is slecht, dus ik moet oefeningen doen om ze sterker te maken.

4th of July
Gelukkig merk ik nu dat het herstel echt snel gaat. De eerste dagen was ik vooral misselijk en moe. Maar ik heb 4th of July, Independance Day, kunnen vieren met mijn gezin. [singlepic=360,180,,right]Boven Clear Lake was een fantastisch vuurwerk te zien en daar hebben we met z’n allen van genoten. Ik zag de bijna volle maan heel langzaam opkomen, veel langzamer dan in de ruimte natuurlijk. Ik rook de bomen, de bloemen en de geur van vers eten op mijn bord. In de ruimte is het prachtig. En ik zou zo weer terug gaan als ik de kans kreeg. Maar hier op aarde hebben we het ook lang zo gek niet voor elkaar met z’n allen…