[singlepic=242,180,,left]De reis naar de lanceerbasis Baikonoer in Kazachstan is een belevenis op zich. De eerste en reservebemanning reizen in aparte vliegtuigen. Eigenlijk doen we alles apart, want als er iets met ons gebeurt, moeten zij kunnen instappen in de Sojoez. Wat dan misschien wel weer vreemd is, is dat we met beide bemanningen in één lift gingen bij Roskosmos. Op het militaire vliegveld bij Sterrenstad moesten we gewoon door de paspoortcontrole. Die regels zijn niet anders voor kosmonauten. Aan boord van het vliegtuig waren banken en tafels. Het lijkt meer op een gezellige woonkamer dan een vliegtuig. Op tafel kwamen de lekkerste dingen en heel erg veel. Waarschijnlijk is dat meegenomen van het traditionele kosmonautenontbijt, dat meer een ceremoniële gelegenheid was en het eten onaangeroerd bleef.

In de gaten gehouden
Iedereen die iets te maken heeft met de laatste voorbereidingen of de lancering gaat mee naar Baikonoer. Sojoez- en ISS-instructeurs, sportinstructeurs, het management, artsen, vertegenwoordigers van ESA, NASA en JAXA, koks en een serveerster. We zitten in een speciaal hotel afgezonderd van de rest van het stadje Baikonour. We kunnen niet naar een restaurantje. Bovendien zou dat nu helemaal niet meer mogen, omdat we in quarantaine zitten. Dokter Savin houdt streng in de gaten dat wij geen handen meer schudden of in grote gezelschappen komen. De bemanning moet vrij blijven van ziektekiemen, daarom worden wij nauwgezet in de gaten gehouden. Alleen mensen die gezond bevonden zijn mogen bij ons komen als het voor de vlucht noodzakelijk is.

[singlepic=235,180,,right]Er ligt een flink pak sneeuw in Kazachstan. Dat maakte de vlucht erg mooi. Toen we landden stond een commissie ons op te wachtenin de vrieskou. In konvooi en onder politiebegeleiding gingen we naar het kosmonautenhotel. Daar zitten we tot de lancering. Het is de bedoeling dat we goed uitrusten en goed eten. Maar er staan een hoop dingen op de planning de laatste twee weken. We krijgen de vluchtdocumentatie uitgereikt, zodat we daarin onze eigen aantekeningen kunnen overnemen. We moeten stapels foto’s signeren die uitgedeeld worden aan allerlei mensen die aan de vlucht hebben gewerkt. En we sporten om in conditie te blijven. Ook gaan we tot in detail door de anderhalve kilo aan persoonlijke spullen die we mee mogen nemen. Daar zijn strikte regels voor. Geen elektronische zaken, geen dingen die eventueel door verzamelaars te gelde kunnen worden gemaakt en geen dingen die een bedreiging zijn voor de veiligheid, hoe klein ook. Zo had ik voor een vriend twee vliegvishaakjes bij me. Dat mocht alleen als ik de haakje er af liet knippen.

Hier vind je meer foto’s van mijn reis naar Baikonoer.